Pécsbagota is een klein boerendorp in het zuiden van Hongarije. Het dorp ligt in een dal en bestaat uit ongeveer 30 huizen. In totaal wonen er rond de 100 mensen. Op een van de eerste foto’s die ik van het dorp zag was mij een mooi fris bushokje opgevallen. Het gebouwtje was gemaakt van staal en bekleed met transparante plastic panelen. Buiten hingen bloembakken en was er een railing waar je je aan vast kan houden op weg naar de bus. Tijdens eerdere reizen, naar oa Noord-Frankrijk, had ik ervaren dat alle berichten over de leegloop van het platteland kloppen. Wat ik zag waren verlaten dorpen met dichtgetimmerde huizen en achtergebleven bejaarde bewoners.

In Pécsbagota wonen families, soms al generaties lang. Het dorp maakt geen verlaten indruk, er wordt hard gegrasmaaid. De bewoners houden zich bezig met leven en overleven. Alles wat het land opbrengt wordt gegeten of gebruikt. De bus die, volgens een strak schema, het dorp aandoet brengt de dorpelingen naar het naburige dorp of verder. Verder kan dan de hele wereld zijn. Het bushokje als vertrekpunt van een reis die misschien leidt naar een nieuw bestaan in een ver land. Want dat is de grote lokroep van buiten het dorp die door televisie en internet de huizen in gebracht wordt. Om het wachten te veraangenamen heb ik het bushokje ingericht als een openbare bibliotheek. Binnen in het hokje staat aan de ene kant een boekenkastje met reisgidsen en aan de andere kant een met reisverhalen. De verbinding tussen de twee boekenkastjes bestaat uit een gloeiende TL balk die aan het plafond hangt. S’avonds zet hij het hokje in een zachte gloed.